Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός και Διαδικτυακός Διάλογος

7 σκέψεις σχετικά με το “Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός και Διαδικτυακός Διάλογος”

1. 

   Ετοιμάζω σχόλιο για το «goodmorninglenin» blog. To βάζω πρώτα εδώ για έλεγχο λαθών.

   Υ.Γ.2 σόρυ για τα… απανωτά σχόλια αλλά οφείλω να ξεκαθαρίσω, μετά από έρευνα, ότι για την «Πανσπουδαστική» νούμερο 8, βρέθηκαν πολλά, που εν μέρει ανατρέπουν ορισμένες αρχικές μου εντυπώσεις, αλλά… εν μέρει όχι. Τα έχει εξηγήσει πιο αναλυτικά η διαδικτυακή φίλη blogger / δημοσιογράφος Βασιλική Μετατρούλου, στα δικά της σχόλια σε ανάρτηση του «Ηρόδοτου», οπως αυτό που ακολουθεί.

   UPDATE: Στους μήνες που ακολούθησαν όμως, η Βασιλική έπεσε έξω σε ΕΝΑ πράμα. Στις αντιδράσεις, ή όσα απασχόλησαν πρωτίστως, διάφορους “εκπροσώπους” του ΚΚΕ στο διαδίκτυο. Αξιοποίησαν ΤΕΛΕΙΩΣ διαφορετικά τα ευρήματά της (και άλλα), σαν εκστρατεία… αντι-λάσπης, δηλαδή λάσπης σαν αντίδοτο κατά της… “λάσπης” κάποιων αντιπάλων (και μη-) του ΚΚΕ, που επικαλούνταν την ΠΣΚ-8 (και αποφασίστηκε όλοι αυτοί να δαιμονοποιηθούν ΣΥΛΛΗΒΔΗΝ σαν “αντι-κομμουνιστές”). Ετσι η προσπάθειά και τα ευρήματά της δεν αξιοποιήθηκαν σε όφελος της αλήθειας, αλλά _μόνο_ σε μια νέα φάση ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ (που δεν είναι ΟΛΗ η αλήθεια). Γι’ αυτό και η ίδια πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να γράψει νέο άρθρο, εξηγώντας καλύτερα όσα βρήκε (κι αν δεν βρει χρόνο να το κάνει, θα το κάνω εγώ, αφού μελετήσω κι άλλο ΟΛΑ τα στοιχεία).

   Ορίστε τα σχόλιά της (το σημαντικότερο και αποσπάσματα άλλων):
   http://erodotos.wordpress.com/2011/11/18/panspoydastiki-8/#comment-2022

   Δυστυχώς, το συμπέρασμα μου, που στηρίζεται σε εξονυχιστική εξέταση των ντοκουμέντων της εποχής, και ειδικά των επίσημων ντοκουμέντων των οργανώσεων του ΚΚΕ,
   είναι αυτό ακριβώς που λες, ότι “αυτό το συγκεκριμένο καλό, η μεγαλειώδης παρουσία των απλών κνιτών στο Πολυτεχνείο, έγινε εκτός γραμμής”.
   Αν συνοψίσω σε λίγες φράσεις θα ήταν:

   Η ηγεσία της ΚΝΕ/Α-ΕΦΕΕ/ΚΚΕ, λόγω πολλών διαφορετικών γραμμών στις τάξεις των οργανώσεων ξεπεράστηκε από τα απλά μέλη και από τα ίδια τα γεγονότα.

   Αν προηγουμένως διάβασες τα αποσπάσματα από την Εκθεση του 1976 που παραθέτω πιο πάνω, σε ρωτάω τώρα αν θέλεις επιβεβαίωση από το μέλος της Α-ΕΦΕΕ που ήταν στη Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου;;;
   Διαβάστε προσεκτικά (αν και δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς “πίσω από τις γραμμές” που λένε, είναι ολα ξεκάθαρα…)

   Αν προηγουμένως διάβασες τα αποσπάσματα από την Εκθεση του 1976 που παραθέτω πιο πάνω, σε ρωτάω τώρα αν θέλεις επιβεβαίωση από το μέλος της Α-ΕΦΕΕ που ήταν στη Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου;;;
   Διαβάστε προσεκτικά (αν και δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς “πίσω από τις γραμμές” που λένε, είναι ολα ξεκάθαρα…)

   Στο ερώτημα να γίνει κατάληψη ή όχι δεν μπορέσαμε -σαν οργάνωση- ν’ απαντήσουμε θετικά ακριβώς επειδή δε βλέπαμε, για διάφορους λόγους, μια τέτοια μορφή πάλης να εντάσσεται στην πολιτική που ακολουθούσαμε τότε μέσα στο φοιτητικό κίνημα. Αλλά ούτε καθαρά αρνητική θέση πήραμε γιατί βλέπαμε -σα συνδικαλιστές της ΑντιΕΦΕΕ- να μας ξεπερνούν τα γεγονότα, να παίρνουν άλλοι την πρωτοβουλία των κινήσεων, να μην μπορούμε να επιδράσουμε ανασταλτικά πάνω στην εξέλιξη της κατάστασης.

   Πέρ’ απ’ αυτό, σ’ ορισμένα μέλη της ΑντιΕΦΕΕ υπήρχε διαμορφωμένη η αντίληψη ότι ήταν ώριμες οι συνθήκες για να χρησιμοποιήσουμε σα μορφή πάλης την κατάληψη, περισσότερο βέβαια σα μέσο πίεσης προς τη χούντα παρά σα μέσο για την άμεση ανατροπή της. Πάντως θα έπρεπε, όταν η κατάληψη ήταν πλέον γεγονός, να προσπαθήσουμε σαν οργάνωση να ελέγξουμε την κατάσταση μέχρι να επεξεργαστούμε την από κει και πέρα τακτική μας, άσχετα με το πώς βλέπαμε τη συγκεκριμένη μορφή πάλης να εξυπηρετεί τον αγώνα μας. Αλλά η οργάνωση αντιμετώπισε το γεγονός της κατάληψης με μια ανεξήγητη απάθεια, με πλήρη αδιαφορία. Αυτή ήταν η πρώτη ένδειξη της έλλειψης πολιτικής ετοιμότητας»

   «Οργανωμένες δυνάμεις της Αντί-ΕΦΕΕ υπήρχαν αρκετές. Ετσι σ’ αυτό το σημείο οποιαδήποτε ερμηνεία για τη στάση μας στη βάση οργανωτικών αδυναμιών δε στέκει. Υπήρχαν έμπειροι συνδικαλιστές, μέλη των εκλεγμένων επιτροπών των σχολών, γνωστοί σ’ όλο το φοιτητικό κόσμο, που θα μπορούσαν να επιβάλλουν τις απόψεις τους εύκολα και θα έπρεπε να καθοδηγούν προς την κατεύθυνση του ελέγχου της κατάληψης τουλάχιστον.

   Τελικά, αυτό που έγινε ήταν να ελεγχθεί ο χώρος του Πολυτεχνείου με την πρωτοβουλία των συνδικαλιστών μελών της ΑντιΕΦΕΕ, που αποτέλεσαν και την πλειοψηφία στην πρώτη Συντονιστική Επιτροπή. Δεν υπήρξε, όμως, καθοδήγηση, στη βάση της μόνιμης επαφής, σε κανένα ζήτημα σχεδόν και έτσι αναγκαστικά τα παραπάνω άτομα έδρασαν πρωτοβουλιακά σ’ όλη τη διάρκεια της κατάληψης.

   Δηλαδή τελικά δεν χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν καθόλου οι οργανωμένες δυνάμεις που υπήρχαν μέσα στο Πολυτεχνείο, ούτε καν οι συνδικαλιστές μας που ήταν μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής»

   «Ερμηνεύοντας αυτή τη διστακτική μας στάση απέναντι στην κατάληψη, αλλά και στην εξέλιξή της σε αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική εκδήλωση, μπορούμε να διαπιστώσουμε ένα φόβο μπροστά σε ταχύρρυθμες εξελίξεις που θα ξέφευγαν -πιθανώς- από τον έλεγχό μας και παραπέρα έναν περίεργο ‘ρεαλισμό’ στην τακτική μας, που φανέρωσε ότι δε βλέπαμε καθόλου στη μελλοντική μας προοπτική την ανατροπή της δικτατορίας μέσα από μορφές πάλης δυναμικής αναμέτρησης του λαού είτε αγωνιστικής του αντιπαράθεσης με ανώτερες μορφές πάλης ενάντια στη δικτατορία.
   Αυτός ο ‘ρεαλισμός’ που ήταν μόνιμο στοιχείο των αναθεωρητών και της τακτικής τους σ’ ένα βαθμό υπήρχε και σε μας, όπως έδειξε η στάση μας στο Πολυτεχνείο, που δε μας άφηνε να μπούμε ενεργά στην καθοδήγηση των αγώνων που ωρίμαζαν ή τουλάχιστον να έχουμε επαναστατική επαγρύπνηση και ετοιμότητα ν’ ανταποκρινόμαστε στις απαιτήσεις του αγώνα»

   Αυτά είναι. Από χίλιες μεριές επιβεβαιώνεται η ανεπάρκεια της τότε ηγεσίας να “κινήσει τα νήματα” (δικά της λόγια).
   Αυτά που λέει ο φίλος πιο πάνω για PLAN A και PLAN B ανήκουν στο χώρο της φαντασίας.
   Από πουθενά δεν προκύπτει ότι υπήρχαν, όχι δύο ή τρία, αλλά ούτε καν ΕΝΑ σχέδιο της ηγεσίας.

   Απλά, φιλικά το λέω, στην προσπάθεια εδώ των φίλων του ΚΚΕ να δικαιολογήσουν τις επιλογές της ηγεσίας (και να παραμερίσουν έτσι τη γνήσια αυθόρμητη δράση των απλών μελών),
   δεν χρειάζεται να υπερασπίζονται ένα ΠΛΑΣΤΟ κείμενο, όπως η υποτιθέμενη ανακοίνωση της ΣΕ στο φύλλο ΠΣΚ#8.

   Τέλος, θα προέτρεπα όλους, και ειδικά το φίλο Ηρόδοτο, να διαβάσουν προσεκτικά
   – και το φύλλο της ΠΣΚ#8 ΟΛΟΚΛΗΡΟ (εκεί θα δουν ότι η θεωρία για τους 350 προβοκάτορες ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΟΝΟ στην πλαστή ανακοίνωση, αλλά και σε άλλα άρθρα, όπως εκείνο το ξεχωριστό που καταγγέλει τον Διονύση Μαυρογένη ως χαφιέ και πράκτορα, συνεπώς η θεωρία είναι “επίσημη γραμμή” τουλάχιστον του κλιμακίου που εξέδιδε την ΠΣΚ)
   – και την έκθεση του 1976 (όπου γίνονται ΕΠΙΣΗΜΑ από την ΚΕ του ΚΚΕ επίσημα όλες οι παραδοχές που παρέθεσα)
   – και τα τεύχη #38 9στο μπλογκ μου) και #39 του ΟΔΗΓΗΤΗ, για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι τις ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ.

   Αν παρ’ όλα αυτά επιμένουν στην … ορθότητα των θέσεων της ΠΣΚ#8 και δεν την βάλουν στο χρονοντούλαπό (όπως άλλωστε έκανε η ΚΝΕ όλα αυτά τα χρόνια, μέχρι το 2008 που ξαφνικά επανέφερε το ζήτημα, ίσως λόγω πίεσης από άλλες δυνάμεις),
   τότε τι να πω,
   ελπίζω μόνο του χρόνου να μη δω παρόμοια δημοσίευση που θα αναπαράγει την ΠΡΟΣΦΑΤΗ φιλολογία εκ μέρους της ΚΝΕ για την “ορθότητα” των θέσεων της ΠΣΚ-8,

   και φυσικά ελπίζω του χρόνου να μη δω παρόμοια δημοσίευση με τόσες ανακρίβειες και πραγματολογικά λάθη
   (η ανακοίνωση της ΣΕ δεν είναι πλαστή,
   ο Ρήγας ήταν τμήμα της Α-ΕΦΕΕ,
   υπήρχε PLAN A και ΠΛΑΝ Β,
   υπήρχε καθοδήγηση που ήταν εξαρχής υπέρ της κατάληψης,
   το ΠΓ έβγαλε ανακοίνωση στις 16 Νοεμβρίου κ.ο.κ)

   Τώρα, αν σε όλα αυτά που καλοπροαίρετα για την αναζήτηση της αλήθειας γράφω, η απάντηση είναι τυχόν “όποιος επιτίθεται στο ηρωικό κόμμα των μαρτύρων είναι αντικομμουνιστής” και τέτοια,
   τότε σταματάω εδώ, δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε να συζητάμε.

   […επόμενο σχόλιο…]

   Για μένα είναι ξεκάθαρο το τι έγινε. Και από την πλευρά των απλών μελών και από την πλευρά της ηγεσίας.
   Υπήρχε κακός συντονισμός μεταξύ των κλιμακίων (αν δεις στην έκθεση του 1976, μπορεί να αναφέρει και 10 συναντήσεις που ματαιώθηκαν), δεν υπήρχε καλή σύνδεση, ενώ τα γεγονότα έτρεχαν (αυτά τα λέει η ίδια η έκθεση).

   Μετά τα γεγονότα, τα πράγματα ήταν χειρότερα:
   Σχεδόν όλοι συνελήφθησαν, οι οργανώσεις έμειναν ακέφαλες, οι γιάφκες αποκαλύφτηκαν, όλοι ήταν στην παρανομία.

   Και έλαχε ο κλήρος σε ένα κλιμάκιο να γράψει την ΠΣΚ-8 (προσωπικά γνωρίζω και τον επικεφαλής του κλιμακίου, δηλαδή τον κύριο συγγραφέα ολόκληρης της ΠΣΚ-8)
   Αυτός, μάλλον άπειρος και χωρίς ισχυρή καθοδήγηση έγραψε όσα έγραψε και συζητάμε τώρα. Η λύση του “χαφιέ” είναι πάντα η εύκολη λύση. Ιστορικά να το δεις, το ΚΚΕ όποτε έπρεπε να συζητήσει τις αποτυχίες του, πάντα τα φόρτωνε σε χαφιέδες και πράκτορες. Μήπως στον ΔΣΕ δεν έγινε το ίδιο;;; Και εκτελούνταν πανάξιοι αγωνιστές, απλά και μόνο για να μην παραδεχτεί η καθοδήγηση τα σφάλματά της.
   Μήπως, μεταξύ μας τώρα, υπάρχει ηγέτης του ΚΚΕ που να μην κατηγορήθηκε για χαφιεδισμό από την επόμενη ηγεσία;;;
   Είπαμε, η ύπαρξη προβοκατόρων είναι πάντα η εύκολη λύση.
   Και αυτήν την παράδοση ακολούθησε ο συντάκτης της πλαστής ανακοίνωσης της ΣΕ και των άλλων άρθρων της ΠΣΚ-8.

   Την ίδια στιγμή, ένα ΑΛΛΟ κλιμάκιο έγραφε τον ΟΔΗΓΗΤΗ #38.
   Σε άλλη γραμμή. Ούτε μια λέξη για χαφιέδες και προβοκάτορες.

   Ποια άλλη απόδειξη θέλουμε για να πούμε ότι όντως υπήρχε πάλη γραμμών;;;

   Τα κείμενα υπάρχουν και τα δύο, μπορούν όλοι να ελέγξουν αν αυτά που λέω είναι ορθά και ακριβή ιστορικά.

   Εκεί που μπαρουτιάζομαι με την στάση των απλών μελών του κόμματος είναι αυτό:
   Που έχουνε μάθει να μην ζητάνε την αλήθεια.

   […επόμενο σχόλιο…]

   (απαντώντας στον trash, αργότερα)

   Δεν μιλάω για την ανακοίωση του ΠΓ. Μιλάω για την ανακοίνωση του ΚΣ της ΚΝΕ (αυτήν με ημερομηνία 17/11) που λέει για νεκρούς.
   Για αυτή σου είπα ότι δεν διαβάζεις αυτά που βάζεις, διότι δεν είναι δυνατόν να είναι η ανακοίνωση ΜΕΣΑ από το Πολυτεχνείο και να μιλάει για νεκρούς. Είναι προφανές ότι γράφτηκε μετά τα γεγονότα.
   Είπα και πριν, υπήρξε άλλη ανακοίνωση με υπογραφή το ΚΣ της ΚΝΕ, γραμμένη από 2 μέλη που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο (Αλαβάνος και Παριανός, νομίζω).

   Κάνεις λάθος όταν λες ότι δεν ακούστηκε καμιά κριτική για το ΚΚΕ Εσωτερικού και για το ΠΑΚ (και όχι ΠΑΣΚ).
   Ειδικά για το πρώτο, υπήρξε καταιγίδα αντιδράσεων για την στάση του απέναντι στο Πολυτεχνείο.

   Για τις πολιτικές εξελίξεις μετά από το Πολυτεχνείο, θα πω κάτι κι όποιος θέλει το καταλαβαίνει.
   Αν δεν υπήρχε το Πολυτεχνείο, σήμερα θα είχαμε ένα ημιστρατιωτικό καθεστώς τύπου Τουρκίας μετά τη λήξη του στρατιωτικού νόμου του πραξικοπήματος του Εβρέν. Θα ήταν μια ελεγχόμενη “ημιδημοκρατία”. Αυτό απέτρεψε η κινητοποίηση του Πολυτεχνείου.

   Για να κλείνουμε, αφού μάλλον τα είπαμε όλα, εγώ υποστηρίζω ότι το κείμενο της υποτιθέμενης ΣΕ του Πολυτεχνείου στην Πανσπουδαστική Νο 8 είναι πλαστό, ότι στις τάξεις των οργανώσεων του ΚΚΕ/ΚΝΕ/Αντι-ΕΦΕΕ υπήρχε πάλη γραμμών (που λένε, για όσους ξέρουν) που οφειλόταν στην έλλειψη καθοδηγητικού κέντρου, και ότι η μεγάλη πλειοψηφία των απλών κνιτών αγνόησε τις οδηγίες της ηγεσίας/των ηγεσιών.
   Και όλα αυτά τα τεκμηριώνω μέσα από τα επίσημα κείμενα του ΚΚΕ.

   Τέλος, είπα και πριν, ποτέ δεν κατάλαβα για ποιο λόγο η ΚΝΕ ξέθαψε το 2004 (και όχι το 2008 όπως από λάθος έγραψα πιο πάνω) το φύλλο ΠΣΚ-8, και το παρουσίασε μέσα στα “ντοκουμέντα” της εποχής. Επρεπε να το αφήσει εκεί, στη λήθη, όπως έκανε για 30 χρόνια (1974-2004). Δεν αποτελεί στοιχείο της ιστορίας τους. Η επίσημη ηγεσία, για 30 χρόνια, είμαι σε θέση να ξέρω, δεν θεωρούσε έγκυρη την ανάλυση στο ΠΣΚ-8, και μπορεί να μην ξεχνούσε τους προβοκάτορες, αλλά δεν τους έδινε το πάνω χέρι στην εξέλιξη των γεγονότων.

   Δεν καταλαβαίνουν οι νεαροί κνίτες ότι η μεγαλύτερη προβοκάτσια απέναντι στο κόμμα τους είναι αυτό ακριβώς το φύλλο;;;

   Χαιρετισμούς σε όλους τους φίλους και φίλες.

   Posted by Omadeon | 09/03/2012, 3:10 μμ
   Reply to this comment
2. 

   Το σχόλιο που τελικά ΗΔΗ μπήκε στο «good morning lenin blog»:

   http://goodmorninglenin.wordpress.com/2012/03/05/%ce%bc%ce%b5-%ce%b1%cf%86%ce%bf%cf%81%ce%bc%ce%ae-%cf%84%ce%bf-%ce%ac%cf%81%ce%b8%cf%81%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b4-%ce%b3%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b4%ce%b7/#comment-29

   Υ.Γ.2 σόρυ για τα… απανωτά σχόλια αλλά οφείλω να ξεκαθαρίσω, μετά από έρευνα, ότι για την «Πανσπουδαστική» νούμερο 8, βρέθηκαν πολλά, που εν μέρει ανατρέπουν ορισμένες αρχικές μου εντυπώσεις, αλλά… εν μέρει όχι.
   Τα έχει εξηγήσει αναλυτικά η διαδικτυακή φίλη blogger / δημοσιογράφος Βασιλική Μετατρούλου, σε δικά της σχόλια (σε ανάρτηση του «Ηρόδοτου» blogger) που μάζεψα και παραθέτω πιο αναλυτικά κάπου αλλού.

   On Νοεμβρίου 21, 2011 at 2:04 μμ Βασιλική Μετατρούλου said:

   Δυστυχώς, το συμπέρασμα μου, που στηρίζεται σε εξονυχιστική εξέταση των ντοκουμέντων της εποχής, και ειδικά των επίσημων ντοκουμέντων των οργανώσεων του ΚΚΕ,
   είναι αυτό ακριβώς που λες, ότι “αυτό το συγκεκριμένο καλό, η μεγαλειώδης παρουσία των απλών κνιτών στο Πολυτεχνείο, έγινε εκτός γραμμής”.
   Αν συνοψίσω σε λίγες φράσεις θα ήταν:

   Η ηγεσία της ΚΝΕ/Α-ΕΦΕΕ/ΚΚΕ, λόγω πολλών διαφορετικών γραμμών στις τάξεις των οργανώσεων ξεπεράστηκε από τα απλά μέλη και από τα ίδια τα γεγονότα.

   Αν προηγουμένως διάβασες τα αποσπάσματα από την Εκθεση του 1976 που παραθέτω πιο πάνω, σε ρωτάω τώρα αν θέλεις επιβεβαίωση από το μέλος της Α-ΕΦΕΕ που ήταν στη Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου;;;
   Διαβάστε προσεκτικά (αν και δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς “πίσω από τις γραμμές” που λένε, είναι ολα ξεκάθαρα…)

   Βέβαια, ΔΕΝ «είναι όλα ξεκάθαρα» όταν ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ κάποιος να τα ΔΕΙ ξεκάθαρα.

   Το γνωστό «δόγμα» ότι πρέπει το κομματικό μέλος «να στηρίζει τη γραμμή του κόμματος ΑΚΟΜΗ κι όταν διαφωνεί ΜΥΣΤΙΚΑ μαζί του», ΑΚΥΡΩΝΕΙ την αξιοπιστία του (αν όχι ΚΑΙ τη διάθεσή του για τίμιο διάλογο) στο ΣΗΜΕΡΙΝΟ διαδίκτυο. Eίναι και (για ένα μη-μέλος) δύσκολο να συζητάει καν, με άτομα που ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟΨΗ αλλά μόνο στηρίζουν την άποψη του κόμματος «ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝ ΜΑΖΙ ΤΗΣ». Είναι ΜΑΤΑΙΟ και ΠΑΡΑΛΟΓΟ αυτό ΣΗΜΕΡΑ. Πιο αναλυτικά:
   https://stalinreloaded.wordpress.com/2012/03/03/democratic_centralism/
   («Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός και Διαδικτυακός Διάλογος»).

   Θα βρείτε εκεί, στο ΠΡΩΤΟ σχόλιο, και σύνδεσμο προς το ΑΡΧΙΚΟ σχόλιο της Βασιλικής, που παράθεσα τμήμα του πιο πριν. (Δεν βάζω εδώ πάνω από 1 σύνδεσμο εδώ για να μη μπουν όλα «σε αναμονή» moderation).

   Τέλος, μικρό απόσπασμα εποικοδομητικής κριτικής και φεύγω.

   Αν νομίζει κανείς ότι μπορεί να λέει ψέματα ώστε να ωφελήσει το κόμμα του ή τις ιδέες του (γενικά) είναι εκτός πραγματικότητας στο διαδίκτυο, που αργά ή γρήγορα θα τον ξεσκεπάσει. Ο Νίκος Μπογιόπουλος (ξεμπροστιάζοντας κάποτε τον Πλεύρη) μας θύμισε μια πολύ μεγάλη αλήθεια. “Μια φορά ψεύτης, ΠΑΝΤΑ ψεύτης”. Αυτό ισχύει εδώ στο διαδίκτυο, με απόλυτο τρόπο.

   Ισως ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός πρέπει να εξελιχτεί διαλεκτικά, με βάση τη Νέα Διαφάνεια που φέρνει το διαδίκτυο. Πρέπει να γινει ανεκτή και η φανερή διαφωνία μέσα στο κόμμα, νομίζω. Βρείτε μια λύση. ΔΙΚΟ σας πρόβλημα είναι. Ως ανέκαθεν ανένταχτος ΔΕΝ με νοιάζει προσωπικά. Σε κάθε περίπτωση, Φράγματα Πληροφορίας ΔΕΝ ΕΥΣΤΑΘΟΥΝ. Σήμερα τα σπάει ένας Χαλβατζής, αύριο κάποιος άλλος.…

   Posted by Omadeon | 09/03/2012, 3:57 μμ
   Reply to this comment
3. 

   Αντιγράφω κάποια πράματα που έγραψε κάποτε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, για το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό του Λένιν… με σκοπό να γίνουν νέα ανάρτηση, ή ειδική σελίδα:

   Ρόζα Λούξεμπουργκ:
   Οργανωτικά ζητήματα της Ρωσικής Σοσιαλδημοκρατίας
   (Μαρξισμός ή Λενινισμός;)
   […]
   Το «ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω» του Λένιν, ενός έξοχου μέλους της ομάδας της Ισκρα, είναι μια μεθοδική έκθεση των ιδεών της υπέρ-συγκεντρωτικής τάσης στο ρωσικό κίνημα. Τα επιχειρήματα που στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται με ασύγκριτη δύναμη και λογική, είναι αυτά του ανελέητου συγκεντρωτισμού. Σαν αρχή παρουσιάζεται η αναγκαιότητα της επιλογής και της συγκρότησης ως ξεχωριστό σώμα, όλων των ενεργών επαναστατών, σε διάκριση με την ανοργάνωτη, αν και επαναστατική , μάζα που πλαισιώνει αυτή την ελίτ.

   Η άποψη του Λένιν είναι ότι η κεντρική επιτροπή του κόμματος θα πρέπει να έχει το προνόμιο να συγκροτεί όλες τις τοπικές επιτροπές του κόμματος. Θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να διορίζει τα αποτελεσματικά όργανα όλων των τοπικών σωμάτων από τη Γενεύη ως τη Λιέγη και από το Τομσκ ως το Ιρκουτσκ. Πρέπει επίσης να έχει το δικαίωμα να επιβάλλει σε όλες τις επιτροπές τους δικούς της έτοιμους κανόνες διοίκησης του κόμματος. Πρέπει να έχει το δικαίωμα να καθορίζει χωρίς αμφισβήτηση ζητήματα όπως η διάλυση και η επανασύσταση των τοπικών οργανώσεων. Με τον τρόπο αυτό, η κεντρική επιτροπή θα μπορεί να καθορίζει, όπως την βολεύει, την σύνθεση των υψηλότερων οργάνων του κόμματος. Η κεντρική επιτροπή θα είναι το μόνο σκεπτόμενο στοιχείο στο κόμμα. Οι υπόλοιποι κομματικοί σχηματισμοί θα είναι απλά τα εκτελεστικά άκρα της.

   Ο Λένιν ισχυρίζεται ότι ο συνδυασμός του μαζικού σοσιαλιστικού κινήματος με έναν τόσο ισχυρά συγκεντρωτικό τύπο οργάνωσης είναι μια συγκεκριμένη αρχή του επαναστατικού μαρξισμού. Προκειμένου να στηρίξει την άποψη αυτή αναπτύσσει μια σειρά επιχειρημάτων, με τα οποία θα ασχοληθούμε στη συνέχεια.

   […]

   …οι δυο αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται ο συγκεντρωτισμός του Λένιν είναι ακριβώς αυτές:

   1. Η τυφλή καθυπόταξη, και στην πιο μικρή λεπτομέρεια, όλων των οργάνων του κόμματος στο κέντρο του κόμματος που μόνο αυτό σκέφτεται, καθοδηγεί και αποφασίζει για όλα.

   2. Ο αποφασιστικός διαχωρισμός του οργανωμένου πυρήνα των επαναστατών από το κοινωνικό-επαναστατικό περιβάλλον τους.

   Αυτός ο συγκεντρωτισμός είναι μια μηχανική μετάθεση των οργανωτικών αρχών του μπλανκισμου στο μαζικό κίνημα των σοσιαλιστών εργατών.

   Σε συμφωνία με τη λογική ο Λένιν ορίζει τον επαναστάτη σοσιαλδημοκράτη «Γιακωβίνο δεμένο στην οργάνωση του ταξικά συνειδητοποιημένου προλεταριάτου».

   Το γεγονός είναι ότι η σοσιαλδημοκρατία δεν είναι δεμένη με την οργάνωση του προλεταριάτου. Είναι η ίδια προλεταριάτο. Και εξ αιτίας αυτού, ο σοσιαλδημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι βασικά διαφορετικός από τον μπλανκικο συγκεντρωτισμό. Μπορεί να είναι μόνο η συγκεντρωμένη θέληση των ατόμων και των ομάδων των αντιπροσωπευτικών της εργατικής τάξης. Είναι σαν να λεμε ο «αυτό-συγκεντρωτισμός» των προχωρημένων τμημάτων του προλεταριάτου. Είναι ο κανόνας της πλειοψηφίας μέσα στο κόμμα του.

   Οι απαράβατοι όροι για την πραγμάτωση του σοσιαλδημοκρατικού συγκεντρωτισμού είναι:

   1. Η ύπαρξη ενός μεγάλου αντιπροσωπευτικού τμήματος της εργατικής τάξης, εκπαιδευμένου στην ταξική πάλη.

   2. Η δυνατότητα για τους εργάτες να αναπτύσσουν τη δικιά τους πολιτική δραστηριότητα μασά από την άμεση επιρροη στην δημόσια ζωή, στον κομματικό τύπο, στις δημόσιες συγκεντρώσεις κ.λ.π.

   Οι συνθήκες αυτές δεν έχουν ακόμη αναπτυχθεί πλήρως στη Ρωσία. Η πρώτη- μια προλεταριακή εμπροσθοφυλακή με συνείδηση των ταξικών συμφερόντων και ικανή να αυτοδιευθυνεται στην πολιτική δραστηριότητα- μόλις τώρα εμφανίζεται στη Ρωσία. Όλες οι προσπάθειες για σοσιαλιστική δράση και οργάνωση θα πρέπει να στοχεύουν στο να επιταχύνουν το σχηματισμό μιας τέτοιας εμπροσθοφυλακής. Η δεύτερη συνθήκη μπορεί να υπάρξει μόνο κάτω από καθεστώς πολιτικών ελευθεριών.

   Με τα συμπεράσματα αυτά ο Λένιν διαφωνεί έντονα. Είναι πεισμένος ότι όλες οι αναγκαίες συνθήκες για το σχηματισμό ενός τέτοιου ισχυρού και συγκεντρωτικού κόμματος, υπάρχουν ήδη στη Ρωσία. Διακηρύσσει ότι: «δεν είναι πια οι προλετάριοι, αλλά συγκεκριμένοι διανοούμενοι στο κόμμα μας που χρειάζονται εκπαίδευση στα θέματα της οργάνωσης και της πειθαρχίας». Μεγαλοποιεί την εκπαιδευτική επιρροή του εργοστασίου, το οποίο λεει ότι μαθαίνει στο προλεταριάτο «πειθαρχία και οργάνωση».

   Με το να λεει όλα αυτά, ο Λένιν δείχνει ξανά ότι η αντίληψη του για τη σοσιαλιστική οργάνωση είναι αρκετά μηχανιστική. Η πειθαρχία, που ο Λένιν έχει στο μυαλό του, δεν εμφυτεύεται στην εργατική τάξη μόνο από το εργοστάσιο αλλά και από το στρατό και την κρατική γραφειοκρατία, δηλαδή από ολόκληρο τον μηχανισμό του συγκεντρωτικού αστικού κράτους.

   Κακοποιούμε τις λέξεις και αυταπατόμαστε όταν χρησιμοποιούμε τον ίδιο όρο – την πειθαρχία – σε τόσο διαφορετικές καταστάσεις όπως: α) η απουσία σκέψης και θέλησης σε ένα σώμα με χιλιάδες αυτόματα κινούμενα πόδια και χέρια, και β) ο αυθόρμητος συνδυασμός της συνειδητής πολιτικής πράξης σε ένα σώμα ανθρώπων. Ποιο είναι το κοινό μεταξύ της συστηματικής υποταγής μιας καταπιεσμένης τάξης και την αυτό-πειθάρχηση και οργάνωση μιας τάξης που αγωνίζεται για την χειραφέτηση της;

   Η αυτό-πειθάρχηση της σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι καθόλου η αντικατάσταση της εξουσίας των αστών από την εξουσία της σοσιαλιστικής κεντρικής επιτροπής. Η εργατική τάξη θα επιζητήσει την αίσθηση μιας νέας πειθαρχίας, την ελεύθερα επιλεγμένη αυτό-πειθάρχηση της σοσιαλδημοκρατίας, όχι σαν αποτέλεσμα της πειθαρχίας που επιβάλλεται από το αστικό κράτος, αλλά με το να ξεριζώσει μέχρι την τελευταία ρίζα τις παλιές της συνήθειες της υπακοής και της δουλοπρέπειας.

   Ο συγκεντρωτισμός, με τη σοσιαλιστική έννοια, δεν είναι κάτι απόλυτο που βρίσκει εφαρμογή σε κάθε φάση του εργατικού κινήματος. Είναι μια τάση που πραγματώνεται σε αναλογία με την ανάπτυξη και την πολιτική εκπαίδευση που οι εργαζόμενες μάζες κατακτούν στην πορεία του αγώνα τους.

   Χωρίς αμφιβολία, η απουσία των αναγκαίων συνθηκών για την ολοκληρωτική πραγματοποίηση αυτού του είδους συγκεντρωτισμού στο ρωσικό κίνημα, είναι ένα τρομερό εμπόδιο.

   Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι είναι δυνατό να αντικαταστήσουμε «προσωρινά» με την απόλυτη εξουσία μιας κεντρικής επιτροπής (που ενεργεί σαν «άτυπη εκπροσώπηση») τον ακόμη απραγματοποίητο ρόλο της πλειοψηφίας των συνειδητών εργατών μέσα στο κόμμα και μ’ αυτό τον τρόπο να αντικαταστήσουμε τον ανοιχτό έλεγχο των εργαζόμενων μαζών πάνω στα όργανα του κόμματος με τον αντίστροφο έλεγχο της κεντρικής επιτροπής πάνω στο επαναστατικό προλεταριάτο.

   […]

   ..Ο υπέρ-συγκεντρωτισμός που ζητάει ο Λένιν είναι γεμάτος από το αποστειρωμένο πνεύμα του επιστάτη. Το πνεύμα αυτό δεν είναι ούτε θετικό, ούτε δημιουργικό. Η αγωνία του Λένιν δεν είναι το πώς θα κάνει την δραστηριότητα του κόμματος πιο καρποφόρα, αλλά το πώς θα ελέγξει το κόμμα- το να περιορίσει το κίνημα αντί να το αναπτύξει, να το δέσει παρά να το ενώσει.

   […]

   Το ζήτημα της στιγμής στη Ρωσία είναι το πώς θα καταφέρουμε να βάλουμε σε κίνηση μια μεγάλη προλεταριακή οργάνωση. Κανένα θεσμικό σχέδιο δεν μπορεί να αξιώσει το αλάνθαστο. Πρέπει μέσα στη φωτιά να αποδειχθεί σωστό.

   […]

   Στα περισσότερα σοσιαλιστικά κόμματα της δυτικής Ευρώπης υπάρχει αναμφισβήτητα μια σύνδεση μεταξύ του οπορτουνισμού και των «διανοούμενων», όπως και μεταξύ του οπορτουνισμού και των αποκεντρωτικών τάσεων μέσα στο εργατικό κίνημα.

   […]

   Τίποτε όμως δεν είναι περισσότερο αντίθετο στην ιστορική-διαλεκτική μέθοδο της μαρξιστικής σκέψης από το να διαχωρίσουμε τα κοινωνικά φαινόμενα από το ιστορικό τους έδαφος και να παρουσιάζουμε τα φαινόμενα αυτά σαν αφηρημένες φόρμουλες που έχουν απόλυτη και γενική εφαρμογή.

   […]

   Ο αστικός κοινοβουλευτισμός είναι εκείνη η κοινωνική βάση του φαινομένου που παρατηρεί ο Λένιν στο γερμανικό, το γαλλικό και το ιταλικό σοσιαλιστικό κίνημα. Αυτός ο κοινοβουλευτισμός είναι ο τόπος της ανάπτυξης όλων των οπορτουνιστικών τάσεων που υπάρχουν σήμερα στη δυτική σοσιαλδημοκρατία.

   […]

   Η κατάσταση είναι κάπως διαφορετική στην τσαρική Ρωσία. Ο οπορτουνισμός στο ρωσικό εργατικό κίνημα δεν είναι, γενικά μιλώντας, το παραπροϊόν της δύναμης της σοσιαλδημοκρατίας ή της αποσύνθεσης της μπουρζουαζίας. Είναι το κύριο προϊόν της καθυστερημένης πολιτικής κατάστασης στην ρώσικη κοινωνία.

   […]

   Ο δυτικός διανοούμενος που σήμερα πρεσβεύει τη «λατρεία του Εγώ» και χρωματίζει ακόμη και τα σοσιαλιστικά του σκιρτήματα με μια αριστοκρατική ηθική, δεν είναι χαρακτηριστικός της αστικής διανόησης «γενικά». Αντιπροσωπεύει μόνο μια συγκεκριμένη φάση της κοινωνικής ανάπτυξης. Είναι το προϊόν της αστικής παρακμής.

   […]

   Εάν αντί να προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε μηχανικά στη Ρωσία τις φόρμουλες που επεξεργαστήκαμε στη δυτική Ευρώπη, προσεγγίσουμε το ζήτημα της οργάνωσης από τη σκοπιά των δεδομένων ρωσικών συνθηκών, φτάνουμε σε συμπεράσματα διαμετρικά αντίθετα από εκείνα του Λένιν.

   Το να αποδίδουμε στον οπορτουνισμό μια σταθερή προτίμηση προς μια συγκεκριμένη μορφή οργάνωσης, την αποκεντρωτική, σημαίνει το να χάνουμε την πραγματική ουσία του οπορτουνισμού.

   Στο ζήτημα της οργάνωσης, όπως και σε κάθε άλλο ζήτημα, ο οπορτουνισμός γνωρίζει μόνο μια αρχή: την απουσία αρχών. Ο οπορτουνισμός διαλέγει τα μέσα δράσης του με σκοπό να ταιριάξει πιο καλά σε ορισμένες συνθήκες, με την προϋπόθεση ότι τα μέσα αυτά φαίνεται να οδηγούν στην εκπλήρωση του αρχικού στόχου.

   Εάν, σαν το Λένιν, ορίσουμε τον οπορτουνισμό σαν την τάση εκείνη που παραλύει το ανεξάρτητο επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης και το μετατρέπει σε ένα εργαλείο των φιλόδοξων αστών διανοούμενων, πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι στο αρχικό στάδιο του εργατικού κινήματος, ο σκοπός αυτός εξυπηρετείται καλύτερα με τον συγκεντρωτισμό παρά με την αποκέντρωση. Είναι εξ αιτίας του υπέρμετρου συγκεντρωτισμού που ένα νεαρό, ανεκπαίδευτο προλεταριακό κίνημα μπορεί να χειραγωγηθεί από τους διανοούμενους ηγέτες που στελεχώνουν μια κεντρική επιτροπή.

   […]

   Γενικά οι οπορτουνιστές διανοούμενοι προτιμούνε τον ανελέητο, δεσποτικό συγκεντρωτισμό σε περιόδους που τα επαναστατικά στοιχεία μέσα στους εργάτες δεν έχουν ακόμη συνοχή και το κίνημα ψάχνει το δρόμο του, όπως σήμερα στη Ρωσία. Σε μια επόμενη φάση, κάτω από ένα κοινοβουλευτικό καθεστώς και σε συνδυασμό με ένα δυνατό εργατικό κόμμα, οι οπορτουνιστικές τάσεις των διανοούμενων εκφράζονται με την κλίση προς την «αποκέντρωση».

   Αν δεχθούμε την άποψη που ο Λένιν αποδίδει στον εαυτό του και φοβηθούμε την επιρροή των διανοούμενων πάνω στο προλεταριακό κίνημα, τότε δεν μπορούμε να φανταστούμε μεγαλύτερο κίνδυνο για το ρωσικό κόμμα από το σχέδιο του Λένιν για την οργάνωση. Τίποτε δεν θα εγκλωβίσει σιγουρότερα ένα νεαρό εργατικό κίνημα στην ελίτ της διανόησης της πεινασμένης για εξουσία, από αυτόν το γραφειοκρατικό ζουρλομανδύα, που θα ακινητοποιήσει τον κίνημα και θα το μετατρέψει σε ένα αυτόματο που θα το χειρίζεται η κεντρική επιτροπή. Από την άλλη μεριά, δεν υπάρχει καμιά μεγαλύτερη εγγύηση ενάντια στην οπορτουνιστική ίντριγκα και προσωπική φιλοδοξία, από την ανεξάρτητη επαναστατική δράση του προλεταριάτου, σαν αποτέλεσμα της οποίας οι εργάτες θα αποκτήσουν την αίσθηση της πολιτικής υπευθυνότητας και της αυτοδυναμίας τους.

   Αυτό που σήμερα είναι μόνο ένα φάντασμα που στοιχειώνει τη φαντασία του Λένιν, αύριο μπορεί να είναι πραγματικότητα.

   Ας μην ξεχνάμε ότι η επανάσταση που σύντομα θα ξεσπάσει στη Ρωσία θα είναι αστική και όχι προλεταριακή. Αυτό τροποποιεί ριζικά όλες τις συνθήκες της σοσιαλιστικής πάλης. Οι ρώσοι διανοούμενοι, επίσης, γρήγορα θα διαποτιστούν από την αστική ιδεολογία. Η σοσιαλδημοκρατία είναι, προς το παρόν, ο μόνος οδηγός του ρωσικού προλεταριάτου. Όμως από την επόμενη μέρα της επανάστασης, η μπουρζουαζία και κυρίως οι αστικές μάζες θα είναι η γέφυρα προς την κυριαρχία τους.

   Το παιχνίδι των αστών δημαγωγών στην παρούσα φάση θα γίνει ευκολότερο, αν η αυθόρμητη δράση, πρωτοβουλία και πολιτική αίσθηση των προχωρημένων τμημάτων της εργατικής τάξης εμποδιστούν στην ανάπτυξη τους και περιοριστούν από το προτεκτοράτο της αυταρχικής κεντρικής επιτροπής. Πολύ πιο σημαντικό είναι το θεμελιακό λάθος της ιδέας που διέπει τον ανεπιφύλακτο συγκεντρωτισμό, ότι δηλαδή ο δρόμος του οπορτουνισμού μπορεί να εμποδιστεί με τις παραγράφους του κομματικού καταστατικού.

   Εντυπωσιασμένοι από τα πρόσφατα γεγονότα στα σοσιαλιστικά κόμματα της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Γερμανίας, οι ρώσοι σοσιαλδημοκράτες τείνουν να θεωρούν τον οπορτουνισμό σαν ένα ξένο συστατικό, που έρχεται στο εργατικό κίνημα από τους αντιπροσώπους της αστικής δημοκρατίας. Αν ήταν έτσι, καμία ποινή προβλεπόμενη από το καταστατικό δεν θα μπορούσε να σταματήσει την εισβολή αυτή. Αυτή η εισροή μη προλετάριων στο κόμμα του προλεταριάτου είναι το αποτέλεσμα βαθιών κοινωνικών αιτιών, όπως η οικονομική κατάρρευση των μικροαστών, η χρεοκοπία του αστικού φιλελευθερισμού και ο εκφυλισμός της αστικής δημοκρατίας. Είναι αφελές το να ελπίζουμε να σταματήσουμε το ρεύμα αυτό με τα μέσα που παρέχει κάποια φόρμουλα γραμμένη στο καταστατικό.

   […]

   Η μαρξιστική θεωρία μας προσφέρει ένα αξιόπιστο εργαλείο που μας επιτρέπει να αναγνωρίζουμε και να πολεμάμε τις εκδηλώσεις του οπορτουνισμού. Το σοσιαλιστικό κίνημα, όμως, είναι ένα μαζικό κίνημα. Οι κίνδυνοι του δεν είναι προϊόν κάποιων ύπουλων μηχανορραφιών ατόμων ή ομάδων. Γεννιούνται από τις κοινωνικές συνθήκες. Δεν μπορούμε να προφυλαχθούμε εκ των προτέρων απέναντι σε κάθε πιθανότητα οπορτουνιστικής παρέκκλισης. Τέτοιοι κίνδυνοι μπορούν να υπερνικηθούν μόνο από το ίδιο το κίνημα -ασφαλώς με τη βοήθεια της μαρξιστικής θεωρίας- αλλά μόνο αφότου οι κίνδυνοι αυτοί πάρουν χειροπιαστή μορφή στην πράξη.

   Από αυτή την άποψη ο οπορτουνισμός φαίνεται να είναι ένα προϊόν και μια αναπόφευκτη φάση στην ιστορική ανάπτυξη του εργατικού κινήματος.

   Η ρωσική σοσιαλδημοκρατία έχει εμφανιστεί εδώ και λίγο καιρό. Οι πολιτικές συνθήκες κάτω από τις οποίες το προλεταριακό κίνημα αναπτύσσεται στη Ρωσία είναι κάπως ανώμαλες. Στη χώρα αυτή, ο οπορτουνισμός είναι σε ένα μεγάλο βαθμό ένα παραπροϊόν της αναζήτησης και των πειραματισμών της σοσιαλιστικής δραστηριότητας που ψάχνει τον τρόπο να προωθηθεί σε ένα έδαφος που όμοιο του δεν υπάρχει στην Ευρώπη.

   Από την άποψη αυτή, είναι εκπληκτικό το να ισχυριζόμαστε ότι είναι πιθανό να αποφύγουμε κάθε πιθανότητα εμφάνισης του οπορτουνισμού στο ρωσικό κίνημα με το να γράφουμε κάποιες λέξεις αντί για κάποιες άλλες στο καταστατικό του κόμματος. Η προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε τον οπορτουνισμό με ένα κομμάτι χαρτί μπορεί να είναι εξαιρετικά επικίνδυνη -όχι για τον οπορτουνισμό αλλά για το εργατικό κίνημα.

   Εάν σταματήσεις τους φυσικούς παλμούς ενός ζωντανού οργανισμού, τον αποδυναμώνεις και μειώνεις την αντίσταση και το μαχητικό του πνεύμα -στην περίπτωση αυτή όχι μόνο απέναντι στον οπορτουνισμό, αλλά επίσης (και αυτό είναι το σημαντικό) απέναντι στην υπάρχουσα κοινωνική τάξη. Τα μέσα που προτείνονται στρέφονται ενάντια στο σκοπό που υποτίθεται ότι υπηρετούν.

   Στην αγχωτική επιθυμία του Λένιν να θεμελιώσει τη φύλαξη μιας παντοδύναμης κεντρικής επιτροπής που ξέρει τα πάντα, με σκοπό να προφυλάξει με προοπτικές ένα εργατικό κίνημα απέναντι σε κάθε παραπάτημα, αναγνωρίζουμε τα συμπτώματα του ίδιου υποκειμενισμού που ήδη έχει κάνει αρκετά κόλπα στη σοσιαλιστική σκέψη στη Ρωσία.

   ___________________

   πηγή:
   http://www.marxists.org/ellinika/archive/luxembourg/1904/marxlen.htm
   Ρόζα Λούξεμπουργκ:

   Οργανωτικά ζητήματα της Ρωσικής Σοσιαλδημοκρατίας

   (Μαρξισμός ή Λενινισμός;)

   Πρωτοδημοσιεύτηκε: Die Neue Zeit και Iskra, 1904.
   Πηγή: Αριστερή Στροφή
   HTML Markup: Αντώνης Μεγρέμης για το Ελληνικό Αρχείο Ρόζα Λούξεμπουργκ, Αύγουστος 2003

   Posted by Omadeon | 23/03/2012, 12:19 πμ
   Reply to this comment

Trackbacks/Pingbacks

1. Παράθεμα: Γιατί έκλεισε το blog ‘Good Morning Lenin’? « Stalin Reloaded - 14/03/2012

2. Παράθεμα: Οικονομική Κατοχή (του κόσμου βούκινο, του Ριζοσπάστη ΑΡΝΗΣΗ κρυφό καμάρι) « OMADEON - 04/04/2012

3. Παράθεμα: Διαδήλωση 20-2-2012 (video), τα καλά παιδιά του ΠΑΜΕ και τα λάθη του ΚΚΕ « OMADEON - 22/02/2013

4. Παράθεμα: lae.freeforums.net (ένα δημόσιο forum για τη διαφάνεια στη ΛΑΕ) – OMADEON - 08/05/2016